Γιούνης

Μου τη δίνει η ζέστη! Πάντα μου την έδινε και πάντα – πιστεύω – θα μου τη δίνει. Αυτές τις μέρες που έχει δροσίσει είμαι απλώς ευτυχισμένη! Μπορεί να μου συμβαίνουν χίλια δυο άλλα πράγματα στη ζωή μου που με κάνουν ψιλοχοντροχάλια, αλλά εκτιμώ πάντα την δροσιά, ειδικά τις σπάνιες μέρες του καλοκαιριού όταν τη βρίσκω.

Αν και τελευταία έχω αρχίσει και ευαισθητοποιούμαι πολύ στο θέμα της διατήρησης του περιβάλλοντος, παρόλα αυτά δεν αντέχω να μην ανοίξω το κλιματιστικό όταν έξω χτυπάει κόκκινο η θερμοκρασία και μέσα στο γραφείο (γιατί στο σπίτι ΔΕΝ έχω, γκρρρ!) βράζουμε.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, σκέψου τη δυστυχία μου που η συνάδελφος στο διπλανό γραφείο είναι η πιο ξυνή, κρυουλιάρα, σπαστικιά γυναίκα που θα γνωρίσεις ποτέ. Αν δεν δουλεύαμε μαζί δεν θα γυρνούσα να της ρίξω δεύτερη ματιά, τέτοιο αδιάφορο άτομο. Αλλά επειδή – δυστυχώς – το ‘φερε η μοίρα, πρέπει ν’ ανέχομαι τα «αχ, κρυώνω», δύο δευτερόλεπτα αφού έχουμε ανοίξει το κλιματιστικό!

Can u believe it?!

Ουφ, όπως και να ‘χει … ευτυχώς που αυτές τις μέρες έχει δροσούλα. Και υπομονή … κι αυτό (το καλοκαίρι) θα περάσει!