Νοέ.27

Οn a diet

Posted on by
Standard

Αν έχεις κακό μεταβολισμό – τον χειρότερο έβερ ΣΕ λέω – κάνεις δίαιτα, ή διατροφή που το λένε τώρα, 10 μήνες για να χάσεις 8 κιλά κι αυτά με το ζόρι!

Δε θα σου πω ότι πάχυνα με τον αέρα. Μ’ αρέσει το φαγητό, μ’ αρέσει πολύ. Κι όταν δεν μπορώ να γουρουνιάσω ξέρεις τι κάνω;

Οφθαλμόλουτρο. 😉

Οκτ.23

Busy Bee

Posted on by
Standard

Προσποιούμαι ότι δουλεύω σκληρά (σήμερα που λείπει ο «κέρβερος» του γραφείου).

Προσποιούμαι ότι δε θέλω να πετάξω απ’ τη χαρά μου σαν 10χρονο που βρήκα, κατά λάθος, δουλειά, έστω και για φραγκοδίφραγκα.

Προσποιούμαι επίσης ότι κάνω και δίαιτα, ενώ σήμερα πήγε κατά διαόλου.

Δε με νοιάζει.

Δε με νοιάζει τι θα γίνει όταν θα περάσει το 9μηνο της σύμβασής μου. Δε με νοιάζει που δεν έχω οργανωθεί ακόμα να ψάξω τρόπους να μεταναστεύσω, όσο είναι καιρός. Δε με νοιάζει ποιος νόμος ψηφίστηκε τελευταία. Δε με νοιάζει τίποτα.

 

Είμαι στη δουλειά. Και πάλι!

Ιολ.10

So unoriginal

Posted on by
Standard

Image

Είμαι στα πρώτα στάδια της κατάθλιψης. Το καταλαβαίνω. Ξέρω τα σημάδια. Το ‘χω συζητήσει, έχω διαβάσει, το ‘χω δει σε άλλους.

Δεν έχω κέφι. Για ΤΙΠΟΤΑ. Τα παιδιά μου τα διεκπεραιώνω. Θέλω να κοιμάμαι, να ονειροπολώ, να είμαι πάντα αλλού. Σκέφτομαι να κάνω τόσα πράγματα, μου ‘ρχονται τόσες ιδέες για πολλά και διάφορα και δεν ξεκινάω τίποτα. Δε θέλω, βαριέμαι, δεν προλαβαίνω, τι να το κάνω;

Αυτό. Το τελευταίο. Why bother, που λένε και στο Αμερική.

Δεν έχω κίνητρο.

Δε γκρινιάζω. Τι να πω; Τα ίδια; Ξέρω γιατί πάω προς την κατάθλιψη. Είμαι μία ακόμα γυναίκα που ξαφνικά, λόγω ανεργίας, λόγω συνθηκών, λόγω οτιδήποτε, βρέθηκε κλεισμένη σπίτι με δύο παιδιά, ενώ δεν είχα ποτέ σκοπό και στόχο να κλειστώ σπίτι να μεγαλώσω παιδιά. Σαν αποτέλεσμα της κλεισούρας, της βαρεμάρας, της ρουτίνας… παθαίνω κατάθλιψη.

Είμαι ΤΟΣΟ κλισέ.

Πριν δυο εβδομάδες σκοτώθηκε ένας φίλος μου. Ο αδελφός μιας απ’ τις καλύτερές μου φίλες. Τι να γκρινιάξω; Τι να πω; Ότι δεν έχω κίνητρο;

Πριν 6 μήνες κόντεψα να χάσω την μικρή, 50 ημερών τότε, γιατί λόγω υπερκοιλιακής ταχυκαρδίας έφτασε να κάνει καρδιακή ανεπάρκεια. Τώρα είναι μια χαρά. Μεγαλώνει, άρχισε να μπουσουλάει. Τη βλέπω να θεριεύει.

Τι να πω; Ότι βαριέμαι σπίτι;

Τα πράγματα μπορούν ΠΑΝΤΑ να γίνουν και χειρότερα. Εξού και η σοφή λαϊκή ρήση «και μη χειρότερα».

Γι’ αυτό δε μιλάω. Δε γκρινιάζω. Τι να πω; Τα ίδια και τα ίδια; Παθαίνω κατάθλιψη. Κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι.