Ανήμερα της γιορτής μου (15Αύγουστο γιορτάζω, ναι, Μαρία με λένε J) πήγαμε βόλτα προς παραλία μεριά.
Το ‘χα καημό να ξαναπάω στο Σούνιο για μπάνιο, που είχα να πάω πολλά χρόνια. Ήμασταν τρεις βορειοελλαδίτες και είχαμε κι ένα φίλο αθηναίο μαζί, ο οποίος μας έλεγε για μια ωραία παραλία που ήξερε στο Σούνιο.
Ναι, αλλά έλα που εμείς έχουμε κακομάθει από τα κοντινά παράλια της Χαλκιδικής! Ανοργάνωτοι ξεκινήσαμε εμείς και beach bar και ξαπλώστρες πουθενά! Ώπα ρε συ, εμείς δεν έχουμε ούτε νερό, ούτε ομπρέλα, που θα πάμε σε μια μικρούλα παραλία; Για να πάθουμε αφυδάτωση; Άσε, το κάνουμε κι αλλού αυτό!
Οπότε, ψάχναμε για μια οργανωμένη παραλία. Βέβαια, στην εκεί περιοχή οι παραλίες είναι πολύ μικρές (ξερότοπος γαρ) και ελάχιστες είναι οργανωμένες, γιατί αν βάζανε και ξαπλώστρες, δεν θα είχε μείνει τίποτα. Δεν φταίει ο κόσμος που θέλει να χαρεί το μπάνιο του που είμαστε εμείς ανοργάνωτοι.
Πάμε λοιπόν στην παραλία ενός ξενοδοχείου που είχε δει ο καλός μου στο internet. Χάλι μαύρο η παραλία, μάλλον είχαν μεταφέρει και άμμο για να είναι λιγότερο βραχώδεις (το ξαναλέω το κλισέ, έχουμε κακομάθει από τη Χαλκιδική!). Πάμε στο μπαρ, καμένοι όπως ήμασταν από το δρόμο, παίρνουμε νερά (2€ το μικρό και 4€ το μεγάλο μπουκάλι!!!!!) και – υποψιασμένη μεν, από περιέργεια δε – ρωτάω εγώ «πόσο κοστίζει η ξαπλώστρα για τους μη ένοικους του ξενοδοχείου; (για τους ένοικους είναι δωρεάν)». Τα ήθελα; Τα ήθελα. Μου απαντάει η ξυνή, που δούλευε ανήμερα 15Αύγουστο (μάλλον αυτό της έφταιγε), «25€».
Καθόσασταν ή πέσατε;
Τελικά, κάτσαμε στην καφετέρια και πηγαίναμε για μπάνιο εκ περιτροπής.
Χθες ήμασταν στο πατρικό μου. Μετά το φαγητό τον έστειλα για ύπνο, καθίσαμε (κλασσικά) γυναικοπαρέα και τα λέγαμε, ενώ οι άντρες κοιμόντουσαν. Τόσο κλισέ φάση, αλλά είναι απόλαυση.
Κάποια στιγμή τον αναζήτησα. Είχε ξαπλώσει και τον είχε πάρει ο ύπνος. Γενικώς αυτές τις μέρες – με την υπέροχη δροσιά που έχει – θέλω συνέχεια να κοιμάμαι. Ξάπλωσα δίπλα του, είχε ψύχρα, τον αγκάλιασα, με αγκάλιασε κι αυτός. Προσπαθήσαμε να ζεσταθούμε ο ένας από τον άλλο. Χωνόμουν στην αγκαλιά του κι αυτός με τραβούσε κοντά του.
Δεν πιστεύω στον παράδεισο. Αλλά, αν πίστευα, χθες τον βρήκα.
Έφυγε και ο κολλητός! Τρέμετε υπηρεσίες, έρχεται!
Αχ, μου τους πήρες και τους δύο ξελογιάστρα!
Και τώρα περιμένουμε. Όχι τους βαρβάρους, το φθινόπωρο, που – ελπίζω – να σιγουρέψουν τα πράγματα, ώστε να κατεβαίνω κι εγώ σιγά – σιγά.
Τέλος εποχής που λένε. Φεύγουνε, φεύγουμε. Φυσικά, εγώ θα πρέπει να φάω άλλους 2-3 μήνες εδώ τουλάχιστον, χωρίς άντρα και χωρίς κολλητό. Ελπίζω τουλάχιστον όταν θα γυρίσουν τα ζουζούνια μου (ανίψια) να περνάω λίγο καλύτερα, αφού θα ‘χω εκλεκτή παρέα. Καλοκαιριάτικα λείπουν όλοι.
Χθες τα λέγαμε, «που θα πηγαίνουμε;», «πρέπει να βρούμε καινούρια στέκια», «που στο διάολο να μείνουμε;».
Γ@μώτο, γ@μώτο, γ@μώτο, πότε θα περάσει ο καιρός να πάω κι εγώ; Ή, πως θα γίνει να γυρίσουν πίσω;
Πάντως, όσο κι αν είναι συναρπαστική μία νέα αρχή, με – θεωρητικά – τόσες δυνατότητες, το κλείσιμο ενός κύκλου της ζωής σου πονάει λίγο, έτσι δεν είναι;
Κι αυτό θα περάσει 
