Καλές γιορτές!

Όπως θα κατάλαβες, δεν υπάρχει άλλος που να μην γουστάρει τις γιορτές περισσότερο από εμένα.

Αλλά … αλλά φέτος αποφάσισα ότι οι γιορτές είναι μια καλή ευκαιρία να σταματήσω να είμαι τόσο φρικαρισμένη για το τι σκατά θα κάνω στη ζωή μου, ν’ απολαύσω τους φίλους, τον άντρα και τη λοιπή οικογένειά μου και να περάσω όσο καλύτερα γίνεται.

Με τις συναδέλφους στη δουλειά (γυναικοκρατούμενο το γραφείο!) ανταλλάξαμε δωράκια και το γραφείο μου είναι σαν το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη.

Αύριο είναι η τελευταία μου μέρα στη δουλειά γι’ αυτό το χρόνο. Ανυπομονώ, αλλά ταυτόχρονα είναι ωραία να ‘χεις κάτι να περιμένεις, γιατί όταν έρθουν οι διακοπές θα περάσουν πάλι πολύ γρήγορα και μετά θα ‘χω μια ακόμα αφορμή να γκρινιάζω!

Οπότε, είπα να περάσω καλά και – ξέρεις κάτι; – θα το καταφέρω, γιατί αγαπάω και μ’ αγαπάνε, έχω την υγειά μου (που λέει κι ο λαός) και – τι στο διάολο – γιορτές έχουμε!  

 Καλά Χριστούγεννα και Χαρούμενο 2008 σε όλους!

Δώσε ρύζι!

Και μην ανησυχείς, θα το βράσουν άλλοι.Στη σελίδα www.freerice.com μπορείς να παίξεις ένα παιχνίδι γνώσεων και για κάθε σωστή σου απάντηση οι υπεύθυνοι προσφέρουν μια συγκεκριμένη ποσότητα ρυζιού στο πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών κατά της φτώχιας.Μην ανησυχείς, μπορείς να κλέψεις κιόλας. Εγώ με τη βοήθεια λεξικού έπαιζα! 

Δώσε ρύζι στο λαό!!

Απορίες

Πες μου τώρα, εσένα δεν σε πιάνει μελαγχολία στις γιορτές; Γιατί αν ΔΕΝ σε πιάνει, είμαι εγώ η παράξενη. Αν σε πιάνει και σένα, ε, τότε τι στο διάολο βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι που ‘ναι μέσα στην τρελή χαρά τις γιορτές, που δεν το βλέπουμε εμείς, ανάθεμά με κι αν ξέρω.

Από παιδί ακόμα (εντάξει, όχι από πολύ μικρή, από Δημοτικό μάλλον) είχα ήδη βαρεθεί την όλη διαδικασία. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, γιατί δεν είμαι και απ’ αυτούς που έχουν τα φράγκα να πηγαίνουν κι από ένα ταξίδι κάθε γιορτές, οπότε αραίωσα από τα οικογενειακά τα τελευταία χρόνια και πήγαινα μόνο Πρωτοχρονιά, έτσι για να μην προλάβω να βαρεθώ.

Φέτος, φυσικά, όπως έχω προαναφέρει, θα περάσω Χριστούγεννα με την οικογένεια του «συζύγου» (τι λέξη κι αυτή;) και Πρωτοχρονιά μόνοι μας. Δεν είναι κακό, αν και θα προτιμούσα να μην περάσω τόσες μέρες με πεθερικά, κουνιάδους, κλπ. Αλλά, στην πόλη θα ‘μαστε, οπότε υπάρχουν δρόμοι διαφυγής!

Ένα άλλο πράγμα που μ’ εκνευρίζει είναι η καταναλωτική μανία. Δεν βγάζω τον κώλο μου απ’ έξω. Αλλά, γαμώτο, έχω υποχρεώσεις (δώρα, κυρίως γι’ ανήψια, κλπ) και ΑΚΟΜΑ δεν πληρώθηκα το δώρο. Θα πληρωθώ αυτές τις μέρες και θα τρέχω στην αγορά μαζί με τα άλλα πρόβατα, να φάω την ταλαιπωρία του αιώνα!

Σκατά!

Τι στο καλό να σ’ αρέσει από τις γιορτές; Δεν μπορώ να το καταλάβω.

Εμένα το μόνο που μ’ αρέσει είναι που με 4 μόλις μέρες άδεια κάθεσαι ένα 10μερο και ξεκουράζεσαι (αν προλάβεις δηλαδή). Χμ!

Πάω να κάνω ένα search, πόσο να κοστίζει ένα 4μερο στο Saint Moritz;

Φεστιβάλ ταινιών

Τι μου λες; Ότι βλέπω πολλές ταινίες και θα ‘πρεπε να ξοδεύω πιο δημιουργικά το χρόνο μου; (πως δηλαδή; Βλέποντας τηλεόραση; Μουχαχαχα!).

Ότι από κάτι θέλω να ξεφύγω και διαβάζω ή βλέπω ταινίες συνέχεια; Ναι, ΟΚ, το παραδέχομαι! Κατανόηση παρακαλώ, περνάω τα «ψυχολογικά» μου, που έλεγε κι ένας παλιός φίλος.

Οι εκπλήξεις πάντως συνεχίζονται!

Έκπληξη Νο 1, τελικά ο Chris Cooper ΕΙΝΑΙ ένας από τους καλύτερους αμερικανούς ηθοποιούς. Η ιστορία είναι αληθινή, αφορά τη σύλληψη του μεγαλύτερου κατασκόπου στην ιστορία του FBI. Ο Ryan Phillippe πολύ καλός στο ρόλο του (αυτό ΔΕΝ το περίμενα!) και το σενάριο αξιοπρεπές.

Νο 2 έκπληξη. Λοιπόν, εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι, αν δεν σ’ αρέσουν οι «θεματικές» ταινίες (δεν ξέρω πως ονομάζονται, έτσι τις λέω εγώ), δηλαδή οι ταινίες που ασχολούνται μ’ ένα συγκεκριμένα σπορ, χόμπυ, κλπ (ποδόσφαιρο, μπέηζμπολ, πόκερ), αυτή η ταινία πιθανόν να μην είναι για σένα. Εμένα μ’ αρέσουν, μ’ άρεσε κι αυτή και μ’ αρέσει και ο Erick Bana πάρα πολύ. Καλά, το παλικάρι είναι όλα τα ευρώ, τι να λέμε τώρα.

Άντε, ελπίζω να συνεχιστούν οι ευχάριστες εκπλήξεις. Κι όχι μόνο στις ταινίες που επιλέγω να δω.

Surprises surprises

Τις τελευταίες μέρες συμβαίνει κάτι περίεργο, παίρνω ταινίες για να δω, αυτές τις ταινίες τις θεωρώ πατάτες, αλλά συνειδητά – επειδή δεν θα βρω κάτι άλλο – τις νοικιάζω για να περάσει η ώρα.

Ε, τελικά αποδεικνύονται μια χαρά ταινίες!

Μου έτυχε τρεις φορές.

Χθες το βράδυ. Χρόνια είχα να δω τον Costner σε τόσο καλή ταινία. Δεν το περίμενα, με τίποτα όμως. Μη φανταστείς το αριστούργημα της 7^ης τέχνης, αλλά ένα αξιοπρεπές ψυχολογικό θρίλερ.

Πριν από κάνα δυο βράδια. Η Dian Keaton ταλαντούχα (αλλά νευρωτική) όπως πάντα, οι συμπρωταγωνίστριες βλεπότανε, τα αγοράκια πανέμορφα, το σενάριο μη – χάλια. Εντάξει, δεν θα πω καλύτερα λόγια, δεν το αξίζει. Περνάς ευχάριστα 1,5 ώρα, χωρίς να θεωρείς ότι σπατάλησες τη ζωή σου.

Αυτή δεν θυμάμαι πότε την είδα, ήταν πρόσφατα πάντως. Το παλικάρι πολύ όμορφο, παίζει σχετικά καλά. Το στόρυ αρκετά «αμερικανιά» και σχετικά μελό (μ’ αρέσει όμως λίγο το μελό, στις ταινίες, ΟΧΙ στην πραγματικότητα), οπότε δεν είχα πρόβλημα. Η πιτσιρίκα (αυτή που έπαιζε στο “Little Miss Sunshine”) πολύ, πολύ καλή! 

Τελικά, καμιά δεν ήταν πατάτα, δεν έκανα σε καμιά περίπτωση fast forward (όπως κάνω πάντα με τις πατάτες) και μάλιστα ξαναείδα μερικές σκηνές από όλες (κι αυτό το συνηθίζω).

Α, είδα και το «Goal II», αλλά αυτό το συνιστώ μόνο για φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους, όπως η αφεντιά μου.

Στο πνεύμα των ημερών

Προσπαθώ να μπω. Βέβαια, όταν πάρω το δώρο Χριστουγέννων, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο εύκολα!  

 

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν στο ‘χω πει, αλλά λατρεύω Garfield

Waiting

Και τώρα τι άλλο μας μένει να κάνουμε, εκτός από το να περιμένουμε τα Χριστούγεννα.  

 Καλό σαβ/ριακο προς το παρόν. 

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από το υπέροχα φωτισμένο Δημαρχείο στην πόλη Badajoz της Ισπανίας

None

Τους τελευταίους 6 μήνες έχω μπει «στον αυτόματο». Έτσι λέγεται. Όταν δεν ξέρεις τι σου γίνεται και τι θέλεις, έτσι το λες.

Δεν είναι ότι δεν είμαι καλά. Δεν έχω κατάθλιψη, δεν είμαι χάλια, δεν κλείνομαι ώρες μόνη  μου ακούγοντας καταθλιπτική μουσική, καπνίζοντας και πίνοντας αλκοόλ.

Είναι ότι ενώ περνάω τις μέρες μου, τη ζωή μου, κάνω μόνο αυτό. Περνάω τις μέρες.  

Έχω συνηθίσει να ‘χω στόχους στη ζωή μου. Τουλάχιστον από τότε που τελείωσα το πανεπιστήμιο και μετά έχω πάντα βραχυπρόθεσμους στόχους και έναν μακροπρόθεσμο.

Το «Holy Grail» μου.

Πριν 6 μήνες – πότε πέρασαν; – απέτυχα να αποκτήσω το τελευταίο grail που κυνηγούσα. Είχα φτάσει δίπλα του, το έβλεπα, το άγγιζα σχεδόν με τα δάχτυλά μου. Μετά, έκλεισε μια πόρτα κατάμουτρα, κρύβοντας το από τα μάτια μου και χτυπώντας με δυνατά στη μούρη!

Πόνεσα, έκλαψα, έγινα ένα με το χώμα. Μετά, συνήλθα.

Αλλά όχι εντελώς. Όχι ακόμα. Δεν ξέρω πότε. Δεν ξέρω τι, πως, γιατί.

Είμαι απογοητευμένη. Ναι, αυτή είναι η λέξη. Απογοητευμένη και από τον εαυτό μου (κακώς βασικά, γιατί προσπάθησα πολύ) και από τον κόσμο. Από την άτιμη «κενωνία».  

Ο άντρας μου, μου λέει ότι πρέπει να συνέλθω. Εγώ συμφωνώ. Αλλά δεν ξέρω πως.

Πορτογαλία – Ελλάδα 1-0

Ναι λοιπόν, πήγα στην Πορτογαλία. Το ομολογώ, το λέω, δεν ντρέπομαι καθόλου! Χε, χε! 

Η χώρα είναι πανέμορφη και πολύ – πολύ καθαρή. Στα μέσα και στα έξω. Σε αντίθεση με την ψωροκώσταινα (αχ, πάλι γκρινιάζω για την Ελλαδίτσα).

  

Οι πορτογάλοι δε πολύ φιλόξενοι, απλοί και .. μεσογειακοί. Αυτό είναι το πιο περίεργο, μια χώρα που δεν έχει επαφή με τη μεσόγειο, είναι μεσογειακή. Βέβαια είναι μέρος της ηβηρικής και τα σύνορα τα θέτουν οι άνθρωποι.

 Το φαγητό; Μη ρωτάτε για το φαγητό, είναι πεντανόστιμο!!! Ψάρι, σε μεγάλο βαθμό, αντλαντικός δε, αλλά και χοιρινό (τουλάχιστον στη νότια Πορτογαλία που ήμουν εγώ) και ωραία γλυκά, που δεν είναι τόσο γλυκά όσο τα δικά μας και, τελικά, μ’ αρέσουν περισσότερο έτσι.   

 

Ήταν ένα ταξίδι που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό – ο σύζυγος με είχε πρήξει «η Πορτογαλία αυτό και η Πορτογαλία εκείνο» – και οι συγκυρίες ήταν ευνοϊκές (κοινώς υπήρξα κωλόφαρδη) και το έκανα.

Πράγματα που μου έμειναν και θα μου μείνουν; Οι χαμογελαστοί και ευγενικοί πορτογάλοι, η πίκρα τους για το ότι χάσανε το «Euro 2004» (ακόμα μας τη λέγανε γι’ αυτό), η γέφυρα Vasco de Gama στη Λισσαβόνα (ειδικά να τη διασχίζεις νύχτα), ένας τέλειος καφές που έχουνε ο galaou (σιγά μην το λέω σωστά) και το ότι αν και για να πάω άλλαξα πολλά – πολλά μέσα μεταφοράς, τελικά πέρασα υπέροχα!

Πολλά ταξίδια φέτος, το αυτό επιθυμώ και για του χρόνου!