Aftermath

Ήταν ένα τριήμερο κραιπάλης, έτσι όπως θα ‘πρεπε να ‘ναι κάθε εορταστικό τριήμερο. Ήρθα στη δουλειά με μερικές φωνητικές χορδές λιγότερες, πιασμένη από πάνω μέχρι κάτω (είπα, τα 31 έκλεισα, όχι τα 21 να ‘χω τόσες πολλές αντοχές) και χωρίς καμιά όρεξη για δουλειά, αλλά εντάξει, το τελευταίο ισχύει κάθε Δευτέρα!

Το καινούριο μου κόλλημα για το επόμενο διάστημα θα είναι ένα από τα δώρα που μου πήρε ο αγαπημένος μου, ήτοι το άλμπουμ «Ten» από τους Pearl Jam (κάλλιο αργά, παρά αργότερα) και ειδικά το 5^ο κομμάτι (που απλά με ΤΡΕΛΑΙΝΕΙ) ονόματι «Black».

Αχ, είναι ωραία να είσαι 31!

Happy Birthday to Me

Αύριο κλείνω τα 31! (μανούλα μου!)

Προχθές με πήρε μια κολλητή φίλη τηλέφωνο και με ρώτησε αν με είχε πιάσει καμιά κατάθλιψη ακόμα. [παρένθεση: στα γενέθλιά μου κάθε φορά με πιάνει αυτό το συναίσθημα απολογισμού, που ποτέ δεν βγάζει σε καλό και συνήθως οδηγεί σε μια μίνι κατάθλιψη]

Της είπα ότι – παραδόξως – είμαι μια χαρά. Άλλωστε την πέρασα την φρίκη μου πριν τις γιορτές και δεν είναι και για χόρταση. Οπότε ξέρεις τι; Η ζωή μου είναι καλή, αγαπώ, μ’ αγαπάνε, κλπ, κλπ και τρέμε κόσμε, γίνομαι 31!

ΟΛΕ!

Heath Ledger

Πρωί, μόλις ανοίγουμε Η/Υ, μάτια, μυαλά, προσπαθώντας να μπούμε στην ρουτίνα της δουλειάς, αναφωνεί η συνάδελφος από το δίπλα γραφείο «Ρε, σεις, πέθανε ο Heath Ledger!».

Έχω πάθει σοκ, το παλικάρι ήταν 28 χρονών, στα πάνω του, με μέλλον στις ταινίες, με παιδί, με .. με … με … προβλήματα;

Τι φτάνει τελικά για να ‘ναι ένας άνθρωπος χαρούμενος; Πότε είναι ένας άνθρωπος ικανοποιημένος;

Γιατί ένας πολύ επιτυχημένος νέος ηθοποιός πεθαίνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών;

Να δεις που τώρα θα τον κάνουν είδωλο!

50 First Dates

Θέλω να μπω μέσα σ’ αυτή την ταινία!! Να ζω στη Χαβάη, να τρώω κάθε Κυριακή βάφλες στο καφέ Χουκιλάου και να παίζω με τα ψάρια στο ενυδρείο!!! Λαλαλαλααααα!

Questions

Συμβουλή ενός επαγγελματία σκηνοθέτη σε μια – τότε – επίδοξη κινηματογραφο-οτιδήποτε, «Ότι σου συμβαίνει, να το γράφεις».

Χμ, δεν μου συμβαίνει και τίποτα συνταρακτικό.

Μάλλον έχω πολύ υψηλά στάνταρ. Μέσα στο 2007 πήγα 4 ταξίδια στο εξωτερικό, όταν ο στόχος μου ήταν 1 ταξίδι το χρόνο. Κι όμως δεν το θεώρησα τίποτα σπουδαίο.

Μήπως είμαι αχάριστη;

Χαρτιά για μία ακόμη φορά. Μάταιος κόπος, αλλά. Επικυρώσεις στο ΚΕΠ. Κάθε φορά με κοιτάζουν με μισό μάτι. Σκασίλα μου! Στο όριο είμαι (10 επικυρώσεις τη φορά), οπότε τι να πουν;

Όταν γράφεις κάτι βαθυστόχαστο, ΠΩΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ;

Στους άλλους μπορείς να διαχωρίσεις την μπούρδα από την ουσία. Στον εαυτό σου;

Γράφω εδώ και χρόνια. Όμως δεν γράφω μυθοπλασία, αλλά ακόμα κι αν έγραφα, δεν θ’ άφηνα κανέναν να τα δει.

Έλλειψη αυτοπεποίθησης ή αυτογνωσία;

The Shawshank Redemption

Παρασκευή βράδυ. Κουρασμένη όσο δεν πάει άλλο. Τα σχέδια για έξοδο ακυρώθηκαν (ευτυχώς). Ο καλός μου στο δρόμο.

Τι να κάνω;

Δεν είχα κουράγιο για τίποτα, εκτός από κάτι μπροστά μου να χαζεύω. Η τηλεόραση – κλασσικά – στα χαμένα.

Ψάχνω, ψάχνω στα DVD (έχω στοκ, όπως κάθε κινηματογραφόφιλος που σέβεται τον εαυτό του) και βρίσκω αυτή την ταινία.

Την είδα στο Πανεπιστήμιο, σε μια προβολή της κινηματογραφικής ομάδας που είχαμε στη σχολή. Προβολή της κακιάς ώρας, αλλά οι εντυπώσεις που σου αφήνει αυτή η ταινία βρήκαν τρόπο και περάσανε.

Οι ερμηνείες απίστευτες, η αφήγηση (αχ αυτή η φωνή του Morgan Freeman) τέλεια, η ιστορία κοινότυπη αλλά δοσμένη μ’ ένα δικό της, ολοκληρωμένο τρόπο.

Βασίζεται σε μια ιστορία του Steven King κι αν και δεν είναι ο αγαπημένος μου, κάτι τέτοιες ιστορίες του με κάνουν να τον εκτιμώ.

Αν δεν την έχεις δει ήδη (είναι ταινία του ’94!), να τη δεις. ΠΡΕΠΕΙ να τη δεις.

Mad

Το περιοδικό Mad κυκλοφορεί στο Αμέρικα εδώ και χρόνια (δεν ξέρω πόσα, δεν γράφω την ιστορία του) και σατιρίζει την αμερικάνικη πραγματικότητα, θέματα επικαιρότητας, κλπ, μέσα από ιστορίες και – το αγαπημένο μου!! – κόμικς. 

Φυσικά, δεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα (δηλαδή εμένα δεν το ‘χει πάρει το μάτι μου, μην λέω και μεγάλες κουβέντες), αλλά τις προάλλες στο Fnac βρήκα μια «θεματική» του έκδοση. Συλλέξανε ορισμένες σάτιρες ταινιών που κάνανε κατά καιρούς και βγάλανε ένα φανταστικό άλμπουμ που λέγεται «Mad about the Oscars».

Να το πάρεις, ειδικά αν ξέρεις από κινηματογράφο (έτσι θα καταλάβεις καλύτερα τη σάτιρα), έχει ΠΟΛΥ και ΕΞΥΠΝΟ χιούμορ. 

Happy Thoughts

Ξέρεις τι είναι όμορφο; Ν’ αλλάζεις χρονιά με φιλιά και χάδια με τον καλό σου. Να ψάχνεις το φλουρί και να πίνεις γλυκό κρασί. Να αράζεις στον καναπέ, ανεπηρέαστος από τις σειρήνες που σου λένε βγες στο δρόμο να μπλοκάρεις στην κίνηση και τότε … ενώ απολαμβάνεις αγκαλιά και ηρεμία, ν’ αρχίζει αυτή η ταινία!

Αγαπώ πολύ το “When Harry met Sally”, είναι μια πανέμορφη, γλυκιά (πετιμέζι λέμε) και αστεία ταινία. Αυτό που λένε κλασσική.

Είχα να τη δω χρόνια και – πως έτυχε – ήταν η πρώτη ταινία που είδα το 2008.

Να δεις που θα μου πάει καλά η χρονιά.

Εργασιακή καινοτομία

Ίσως να ‘χω αναφέρει και παλιότερα ότι στη δουλειά μου αποφάσισαν ξαφνικά οι φιλικοί και «είμαστε όλοι μια οικογένεια» αφεντικοί μου να το παίξουν αφεντικά. Βασικά, αργούμε, βασικά, υπογράφουμε παρουσιολόγιο κι όμως θεωρούν ότι αργούμε, γιατί άλλωστε η δουλειά μας απαιτεί να ‘μαστε εδώ 9.00 ΝΤΑΝ. (Όχι, δεν είμαι γραμματέας, όχι δεν σηκώνω τηλέφωνα, ΟΧΙ δεν αλλάζει τίποτα στη δουλειά μου αν είμαι εδώ 9.00 ΝΤΑΝ)

Αλλά, αυτά όλα τα μαθαίνουμε μέσω ράδιο αρβύλα. Επισήμως οι «φίλοι» αφεντικοί δεν μας έχουν πει τίποτα.

Τι κάνανε (και γιατί τα ‘χω πάρει;); Στη μισθοδοσία μου για τον Δεκέμβριο μου κόψανε τα χρήματα που αντιστοιχούν για τις 2,6 ώρες που δεν δούλεψα, λόγω καθυστέρησης! Περίεργο, θυμάμαι ξεκάθαρα ότι τα δύο χρόνια που δουλεύω εδώ έχω κάτσει αρκετές φορές παραπάνω, αλλά ποτέ δεν πήρα φράγκο παραπάνω.

Πως γίνεται να συμφέρει πάντα αυτούς, ε;

Πως γίνεται άνθρωποι που θέλουν να ‘ναι large (γκουχ, γκουχ), να κάνουν κάτι τόσο γύφτικο.

Φυσικά, έστειλα επίσημο εταιρικό e–mail διαμαρτυρίας. Φυσικά, ακόμα δεν μας κάνανε κουβέντα και ούτε το περιμένω.

Οι κότες άλλωστε δεν μιλάνε.

Τα ‘πα και ξεθύμανα. Κι ας μου κόβουνε 10λεπτα καθυστέρησης μέχρι να βαρεθούν να μετράνε. Τους τα χαρίζω.

Τι έκανα φέτος το 12μερο

Σε στυλ «I know what you did last summer», καταλαβαίνεις, εξυπνάδα και καλά!

Πως τα πέρασα; Σιγά μη σκάσατε να μάθετε, αλλά εγώ θα τα πω, γιατί, γι’ αυτό άλλωστε έχω αυτό το blog, να τα λέω όποτε γουστάρω!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

1.      Γνώρισα και το τελευταίο μέλος της οικογένειας του συζύγου, μετά της συντρόφου του. Καλή φάση. Αμηχανία σχετικά στην αρχή, αλλά μετά χαλαρώσαμε.

 2.      Πέρασα πρώτη φορά Χριστούγεννα με πεθερικά και λοιπά σόγια. Τελικά, τα σόγια είναι τα ίδια (χάλια) παντού, οπότε καλύτερα το δικό σου, που το ξέρεις κιόλας!

3.      Η κίνηση στο Μαλλιακό είναι ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ, ασταδιάλα δηλαδή!

4.      Το δέντρο στην Πλατεία Συντάγματος είναι πανέμορφο (δεν το περίμενα), η Πλατεία Κοτζιά ήταν πανέμορφη (ούτε αυτό δεν περίμενα), γενικώς η ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας ήταν πανέμορφη. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης το απέφυγα πριν τα Χριστούγεννα, γιατί με τα έργα του μετρό η κίνηση έχει γίνει ανυπόφορη. Θέλω τραμ και μετρό στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ όμως.

5.      Πήγα στην έκθεση για τον Ν. Εγγονόπουλο στο Μουσείο Μπενάκη. Φανταστική, τα χρώματα του Εγγονόπουλου είναι λες και σου μιλάνε. Πήρα σαν σουβενίρ κάτι μαγνητάκια (για το ψυγείο) με πίνακές του. Απίθανο;! Χεχε.

 6.      Πήγα στο «The Mall» για μία ακόμα φορά, είχε κόσμο, σου μιλάω ΧΑΜΟΣ

7.      Είδαμε σινεμά στο παραπάνω εμπορικό και μετά από 15 λεπτά διαφημίσεων (όχι τρέηλερ ταινιών, μιλάω για κανονικές διαφημίσεις) είδαμε το «American Gangster». Καλογυρισμένο, αλλά τίποτα πρωτότυπο.

8.      Πήγα στο Fnac για μία ακόμα φορά επίσης. Αχ, τι μαγαζί είναι αυτοοοοό! Πότε θ’ ανοίξει κι ένα Θεσσαλονίκη; Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα DVD; Τα βιβλία; Τα κόμικ; Τα αλμπουμ; Πήρα (δηλαδή μου το πήρε δώρο ο αγάπιος) ένα φοβερό κόμικ που λέγεται «Mad about the Oscars». Συλλογή από τεύχη ενός περιοδικού, του “Mad”, όπου σατυρίζουν διάφορες αμερικανιές. Απίθανο είναι, απίθανο.

 9.      Πήγα και στο καινούριο Public στο Σύνταγμα. Φοβερός ο χώρος, τεράστιο είναι (καμία σχέση με της Θεσσαλονίκης), γινόταν πανικός. Αλλά … της Θεσσαλονίκης έχει περισσότερα DVD, δηλαδή για να μιλάμε με ακρίβεια, της Θεσσαλονίκης ΕΧΕΙ DVD, ενώ στο καινούριο είδα ελάχιστα. Ντροπή και όνειδος. Ευτυχώς βρήκα κάτι κόμικ που ήθελα, καθώς και το καινούριο βιβλίο του Camilleri. Προτιμώ Fnac.

10. Έφαγα στο τρέντυ, μοντέρνο μαγειρείο «Φασόλι». Ωραία φαγητό, υπέροχος ο χώρος, ωραίος κόσμος, ευγενέστατοι οι οικοδεσπότες, ΦΟΒΕΡΑ γλυκά!!

 11.  Έφαγα υπερβολικά πολλά γλυκά!

12.  Είδα φίλους εξ Αθηνών, ήταν περίεργα (με μερικούς) και υπέροχα με τους περισσότερους.

13.  Και τελευταίο (εκτός κι αν θυμηθώ τίποτα άλλο ενδιάμεσα), πέρασα την παραμονή και την ημέρα της Πρωτοχρονιάς (μέχρι να επιβιβαστώ στο τρένο της επιστροφής δηλαδή) με τον καλό μου και ήταν υπέροχα. Σε κάποια φάση .. αχ, όχι, δεν μπορώ να το περιγράψω, απλά ήταν γλυκά, ερωτικά και υπέροχα.

14.  Α, ναι, κέρδισα και το φλουρί!!! Χιχιχι!