Aftermath

Ήταν ένα τριήμερο κραιπάλης, έτσι όπως θα ‘πρεπε να ‘ναι κάθε εορταστικό τριήμερο. Ήρθα στη δουλειά με μερικές φωνητικές χορδές λιγότερες, πιασμένη από πάνω μέχρι κάτω (είπα, τα 31 έκλεισα, όχι τα 21 να ‘χω τόσες πολλές αντοχές) και χωρίς καμιά όρεξη για δουλειά, αλλά εντάξει, το τελευταίο ισχύει κάθε Δευτέρα!

Το καινούριο μου κόλλημα για το επόμενο διάστημα θα είναι ένα από τα δώρα που μου πήρε ο αγαπημένος μου, ήτοι το άλμπουμ «Ten» από τους Pearl Jam (κάλλιο αργά, παρά αργότερα) και ειδικά το 5^ο κομμάτι (που απλά με ΤΡΕΛΑΙΝΕΙ) ονόματι «Black».

Αχ, είναι ωραία να είσαι 31!

Advertisements

Happy Birthday to Me

Αύριο κλείνω τα 31! (μανούλα μου!)

Προχθές με πήρε μια κολλητή φίλη τηλέφωνο και με ρώτησε αν με είχε πιάσει καμιά κατάθλιψη ακόμα. [παρένθεση: στα γενέθλιά μου κάθε φορά με πιάνει αυτό το συναίσθημα απολογισμού, που ποτέ δεν βγάζει σε καλό και συνήθως οδηγεί σε μια μίνι κατάθλιψη]

Της είπα ότι – παραδόξως – είμαι μια χαρά. Άλλωστε την πέρασα την φρίκη μου πριν τις γιορτές και δεν είναι και για χόρταση. Οπότε ξέρεις τι; Η ζωή μου είναι καλή, αγαπώ, μ’ αγαπάνε, κλπ, κλπ και τρέμε κόσμε, γίνομαι 31!

ΟΛΕ!

Heath Ledger

Πρωί, μόλις ανοίγουμε Η/Υ, μάτια, μυαλά, προσπαθώντας να μπούμε στην ρουτίνα της δουλειάς, αναφωνεί η συνάδελφος από το δίπλα γραφείο «Ρε, σεις, πέθανε ο Heath Ledger!».

Έχω πάθει σοκ, το παλικάρι ήταν 28 χρονών, στα πάνω του, με μέλλον στις ταινίες, με παιδί, με .. με … με … προβλήματα;

Τι φτάνει τελικά για να ‘ναι ένας άνθρωπος χαρούμενος; Πότε είναι ένας άνθρωπος ικανοποιημένος;

Γιατί ένας πολύ επιτυχημένος νέος ηθοποιός πεθαίνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών;

Να δεις που τώρα θα τον κάνουν είδωλο!

50 First Dates

Θέλω να μπω μέσα σ’ αυτή την ταινία!! Να ζω στη Χαβάη, να τρώω κάθε Κυριακή βάφλες στο καφέ Χουκιλάου και να παίζω με τα ψάρια στο ενυδρείο!!! Λαλαλαλααααα!

Questions

Συμβουλή ενός επαγγελματία σκηνοθέτη σε μια – τότε – επίδοξη κινηματογραφο-οτιδήποτε, «Ότι σου συμβαίνει, να το γράφεις».

Χμ, δεν μου συμβαίνει και τίποτα συνταρακτικό.

Μάλλον έχω πολύ υψηλά στάνταρ. Μέσα στο 2007 πήγα 4 ταξίδια στο εξωτερικό, όταν ο στόχος μου ήταν 1 ταξίδι το χρόνο. Κι όμως δεν το θεώρησα τίποτα σπουδαίο.

Μήπως είμαι αχάριστη;

Χαρτιά για μία ακόμη φορά. Μάταιος κόπος, αλλά. Επικυρώσεις στο ΚΕΠ. Κάθε φορά με κοιτάζουν με μισό μάτι. Σκασίλα μου! Στο όριο είμαι (10 επικυρώσεις τη φορά), οπότε τι να πουν;

Όταν γράφεις κάτι βαθυστόχαστο, ΠΩΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ;

Στους άλλους μπορείς να διαχωρίσεις την μπούρδα από την ουσία. Στον εαυτό σου;

Γράφω εδώ και χρόνια. Όμως δεν γράφω μυθοπλασία, αλλά ακόμα κι αν έγραφα, δεν θ’ άφηνα κανέναν να τα δει.

Έλλειψη αυτοπεποίθησης ή αυτογνωσία;

The Shawshank Redemption

Παρασκευή βράδυ. Κουρασμένη όσο δεν πάει άλλο. Τα σχέδια για έξοδο ακυρώθηκαν (ευτυχώς). Ο καλός μου στο δρόμο.

Τι να κάνω;

Δεν είχα κουράγιο για τίποτα, εκτός από κάτι μπροστά μου να χαζεύω. Η τηλεόραση – κλασσικά – στα χαμένα.

Ψάχνω, ψάχνω στα DVD (έχω στοκ, όπως κάθε κινηματογραφόφιλος που σέβεται τον εαυτό του) και βρίσκω αυτή την ταινία.

Την είδα στο Πανεπιστήμιο, σε μια προβολή της κινηματογραφικής ομάδας που είχαμε στη σχολή. Προβολή της κακιάς ώρας, αλλά οι εντυπώσεις που σου αφήνει αυτή η ταινία βρήκαν τρόπο και περάσανε.

Οι ερμηνείες απίστευτες, η αφήγηση (αχ αυτή η φωνή του Morgan Freeman) τέλεια, η ιστορία κοινότυπη αλλά δοσμένη μ’ ένα δικό της, ολοκληρωμένο τρόπο.

Βασίζεται σε μια ιστορία του Steven King κι αν και δεν είναι ο αγαπημένος μου, κάτι τέτοιες ιστορίες του με κάνουν να τον εκτιμώ.

Αν δεν την έχεις δει ήδη (είναι ταινία του ’94!), να τη δεις. ΠΡΕΠΕΙ να τη δεις.

Mad

Το περιοδικό Mad κυκλοφορεί στο Αμέρικα εδώ και χρόνια (δεν ξέρω πόσα, δεν γράφω την ιστορία του) και σατιρίζει την αμερικάνικη πραγματικότητα, θέματα επικαιρότητας, κλπ, μέσα από ιστορίες και – το αγαπημένο μου!! – κόμικς. 

Φυσικά, δεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα (δηλαδή εμένα δεν το ‘χει πάρει το μάτι μου, μην λέω και μεγάλες κουβέντες), αλλά τις προάλλες στο Fnac βρήκα μια «θεματική» του έκδοση. Συλλέξανε ορισμένες σάτιρες ταινιών που κάνανε κατά καιρούς και βγάλανε ένα φανταστικό άλμπουμ που λέγεται «Mad about the Oscars».

Να το πάρεις, ειδικά αν ξέρεις από κινηματογράφο (έτσι θα καταλάβεις καλύτερα τη σάτιρα), έχει ΠΟΛΥ και ΕΞΥΠΝΟ χιούμορ.