Μέρφυ (;)

Φέτος, για πρώτη φορά στην εργαζόμενη ζωή μου, θα πάρω την άδειά μου σε τρεις δόσεις. Δηλαδή δύο εβδομάδες μέσα στον Ιούλιο (πρώτη και τελευταία) και την εβδομάδα του 15Αύγουστου (υποχρεωτικά, γιατί κλείνει η εταιρία).

Εδώ και ένα μήνα, πάνω κάτω, η δουλειά – τουλάχιστον στον δικό μου τομέα – είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη και ξοδεύω «δημιουργικά» τις εργάσιμες ώρες μου ασχολούμενη με ότι βρω. Τώρα, που είμαι 1 μήνα μακριά από την πρώτη «δόση» της άδειας … αρχίζουν να βγαίνουν διάφορες, κατεπείγουσες δουλειές. 

Ε, τώρα αυτό πως γίνεται, μου λες;  

«Κι αυτό θα περάσει» ή θα περάσει η άδειά μου και θα φύγει χωρίς εμένα;

Ψαξίματα

Θέλεις να γράψεις κάτι αστείο. Κάτι πρωτότυπο, δυναμικό, πνευματώδες, ένα κείμενο μέσω του οποίου θα μπορέσεις να περάσεις στον – τυχόν – αναγνώστη ότι είσαι κάτι το πολύ ιδιαίτερο, μία σούπερ ουάου τύπισσα, που δεν ανήκει στην κατηγορία «κατίνα – καταναλώτρια – πελάτισσα του Hondos», αλλά ξέρει και 5 παραπάνω πράγματα για τη ζωή, τους ανθρώπους, τον Milky Way, το σύμπαν, κτλ.

Και μετά συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι κανένα ιδιαίτερο ταλέντο στη γραφή και ότι δεν χρειάζεται να μπεις στον κόπο να ανταγωνιστείς άτομα που γράφουν εδώ μέσα και τους διαβάζεις νεράκι και θαυμάζεις και λες «πω, πω, γ@μάτο», γιατί … τζάμπα κόπος! 

Επίσης, συνειδητοποιώ – ας αφήσω αυτό το ηλίθιο γ’ πρόσωπο – ότι δεν έχω και την απαραίτητη δημιουργική διάθεση να γράψω έτσι όπως θα ‘θελα και ζηλεύω τους άλλους που γράφουν.

Η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω εδώ και χρόνια. Ήμουν έτσι κάποτε. Τρελαμένη, δημιουργική, περίεργη, αυθόρμητη, ανέμελη. Αν και δεν ήμουν ποτέ ο τύπος που φόρτσαρα μπροστά, ήμουν η ψυχή της παρέας, κ.ά. τέτοια. Περισσότερο ο παρατηρητής, πάντα με μια κυνική οπτική της ζωής.

Αλλά πιο παλιά ήμουν, πώς να το πω, πιο … κάτι. Τώρα είμαι λιγότερο. Λιγότερο αυθόρμητη, λιγότερο τρελή, λιγότερο ορμητική.

Και μου τη δίνει αυτό. Δεν θέλω να σιωπήσω. Όχι από τώρα, όχι ποτέ αν γίνεται.

Τι να πεις όμως; Παλεύεις για κάτι, για το καλύτερο, μετά σκοντάφτεις, χτυπάς, πονάς, σηκώνεσαι πάλι, ξαναπαλεύεις, κόβονται τα φτερά σου, προσπαθείς να γιάνεις για να ξεκινήσεις πάλι.

Κάπου σ’ αυτή τη διαδικασία ξέχασες να διαβάζεις καινούρια πράγματα, ν’ ακούς δημιουργικά, περίεργα, προχωρημένα, άλλα πράγματα, να συζητάς για κάτι άλλο εκτός από επαγγελματικά και οικονομικά με τους φίλους σου, να πειραματίζεσαι, να δημιουργείς!

Μου λείπει η δημιουργία. Το μόνο μέρος που δημιουργώ το τελευταίο – αρκετά μεγάλο – διάστημα είναι η κουζίνα. Δεν τα πάω κι άσχημα, αλλά η μαγειρική δεν ήταν ποτέ αγαπημένη μου ασχολία.

Τελευταία ούτε που θυμάμαι τι μου άρεσε. Ίσως ποτέ δεν το ανακάλυψα. Ίσως δεν ήταν ποτέ εκεί για να το ξεχάσω και να το ξαναθυμηθώ. 

Μην ξεχάσω … να βρω τι μου αρέσει να κάνω για μένα και μετά … να προσπαθήσω να το κάνω! 

 Υ.Γ. Περνάω φάση κενού, αυτοανάλυσης, αυτοανεβάσματος και ξενερώματος, όλα αυτά ταυτόχρονα.

Περιμένοντας …

Και η ώρα να μην περνάει με τίποτα!

 Καλό τριήμερο κενό μου…

Banking

Χθες έχασα, για δεύτερη φορά μέσα σ’ ένα μήνα (γκρρρ!), την κάρτα ανάληψης μετρητών. Πήγα σήμερα πουρνό – πουρνό (καλά υπερβάλω τώρα) για να βγάλω μια καινούρια, αφού χθες είχα ακυρώσει τηλεφωνικά την παλιά.

Φυσικά, αφού σου βγάζουν την κάρτα σου δίνουν αυτό το 4 – 5σέλιδο, που είναι πάντα γεμάτο με πυκνό – πυκνό κείμενο και σου λένε βιαστικά «υπογράψτε παρακαλώ» κι εσύ υπογράφεις προσπαθώντας να ρίξεις μια διαγώνια, έστω, ματιά στο τι στο διάολο υπογράφεις!

Κλασσικά (ποτέ δεν προλαβαίνουμε), το υπέγραψα χωρίς να το πολυδώ κι έφυγα. Ζήτησα όμως αντίγραφο και το πήρα μαζί μου!

Ερχόμενη στο γραφείο είπα – για μια φορά κι εγώ – να διαβάσω αναλυτικά τι ήταν αυτό που υπέγραψα.

Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση: «Δέχομαι να χρησιμοποιούνται από την Τράπεζα ******** ή/ και να ανακοινώνονται από αυτήν σε θυγατρικές ή συνδεδεμένες με αυτήν εταιρίες, τα προσωπικά μου δεδομένα, με σκοπό την απευθείας διαφήμιση ή προώθηση πωλήσεων προϊόντων ή υπηρεσιών.»

Άντε να διαμαρτυρηθείς τώρα που 5869466 εταιρίες τηλεμάρκετινγκ θα έχουν το τηλέφωνό σου για την προώθηση προϊόντων τους.

«Υπέγραψες κυρά μου!», θα σου πουν και με το δίκιο τους! 

Νομίζω ότι από ‘δω και μπρος θα καθυστερώ λίγο (κι ας διαμαρτύρονται οι επόμενοι κι ας με περιμένουν για δουλειά/ καφέ/ κουτσομπολιό/ ψώνια/ γάμο/ βαφτίσια, κλπ) και θα διαβάζω λεπτομερώς τα έγγραφα που υπογράφω!

Πράσινο

Περίεργο πράγμα, τι θυμήθηκα τώρα. Πριν λίγο καιρό βγήκαμε για μια βόλτα στην γειτονιά. Τι καλύτερο από το να πάρεις ένα παγωτάκι, ν’ αράξεις σ’ ένα παγκάκι και να το απολαύσεις, χαζεύοντας γύρω σου, κουβεντιάζοντας. Να πάρεις τον αέρα σου βρε αδελφέ.

Ε, λοιπόν, ΔΕΝ μπορούσαμε να βρούμε ένα μέρος να κάτσουμε. Ολόκληρη περιοχή (μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες του ΠΣΘ) και δεν είχε ένα ρημάδι πάρκο να αράξουμε.

Πίκρα.

Συμβιβαστήκαμε μ’ ένα πεζόδρομο, όπου καθίσαμε, φάγαμε τα παγωτά μας και κοιτούσαμε τα αυτοκίνητα που περνούσανε από τον διπλανό δρόμο.

Απογοήτευση.  Πότε έγινε τόσο τσιμεντένια αυτή η πόλη; (μιλάω για την Θεσσαλονίκη)

Έχει καταλήξει να ‘χει μικρότερη αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο κι από την Αθήνα ακόμα. Δεν μπορείς να πεις (όπως θα ‘λεγαν και κάποιοι ελληνάρες της πόλης μας), σε κάτι την ξεπεράσαμε την Αθήνα. Έχουμε περισσότερο τσιμέντο! Είναι ένα από τα πράγματα που δεν θα μου λείψουν όταν θα φύγω. Το πήξιμο που έχω αρχίσει να αισθάνομαι εδώ τα τελευταία 1-2 χρόνια. Το συναίσθημα κλεισούρας που έχεις μένοντας εδώ (εκτός κι αν μένεις στην παραλιακή). Ότι δεν έχει μια διέξοδο πουθενά και πρέπει να κατέβεις στην παραλία ή να κοιτάξεις από το μπαλκόνι (αν μένεις σε περιοχή ψηλά και στον 3^ο όροφο, όπως εγώ) για να δεις λίγο ουρανό και το λιμάνι, μπας κι ανοίξει το μάτι σου. 

Σταματήστε να τα χτίζετε όλα επιτέλους. Αφήστε και χώρο για λίγο πράσινο.

O τίτλος ..

Γιατί σε κάποιες φάσεις της ζωής έρχονται όλα μαζί, μου λες; Άντε τώρα να τα βγάλω πέρα με τόσες αλλαγές με την ψυχολογία που έχω.

Αισθάνομαι αποτυχημένη και το ξέρω ότι μπορεί να ‘ναι ανασφάλεια, αλλά έτσι αισθάνομαι και θα πρέπει να το ανεχτώ, να το φάω στη μάπα μέχρι να μου περάσει. Τι να κάνουμε τώρα δηλαδή;

Ο άλλος μας την κάνει και εμένα με πιάνουν ανασφάλειες. Και τι γίνεται όταν οι ανασφάλειές σου θεωρείς ότι έχουν κάποια βάση; Είναι ανασφάλειες και τότε ή γίνονται σιγουριές;

Μήπως γίνεται μ@λ@κία που σε δέρνει;

Υπομονή και τίποτα άλλο. Αλλά αυτή την αρετή δεν την κατείχα ποτέ και άντε βρες την τώρα που μεγάλωσες;

Εδώ κολλάει το «Κι αυτό θα περάσει». Έτσι αυτοπαρηγορούμαι εγώ… Πίστεψέ με, πιάνει 🙂

 Υ.Γ. Περιμένω τα πυροτεχνήματα …

Όνειρο ήταν ..

Περίμενα από μια καλή δουλειά. Μια δουλειά που θα έκανε πιο εύκολη την διαδικασία της – αναγκαστικής – μετοίκησης.

Άσχημα τα νέα. Δεν μου το ‘παν κατάμουτρα δηλαδή. Θα ενημερωθείτε από την κυρία Τάδε, μπλα, μπλα .. Εντάξει, το πήραμε το μήνυμα.

Και τώρα; Πως πάνε; Θα είμαι η κυρία του κυρίου; Θα είμαι μια νοικοκυρά; Που να ψάξεις και πως να ψάξεις και ΤΙ να ψάξεις; Μια από τα ίδια χάλια; Ενώ έτσι .. έτσι πήγαινα και μόνη μου – και θα ‘ρχόταν αυτός μαζί μου (ως ο κύριος της κυρίας 🙂 ) – αφού και οικονομικά θα ήμουν μια χαρά.

Τον τελευταίο χρόνο είχαν αρχίσει να στρώνουν τα πράγματα, είχα – επιτέλους μετά από τόσα χρόνια – λεφτά στα χέρια μου, είχα τρελαθεί στα ψώνια. Τώρα φτου κι από την αρχή.

Αν πω ότι αισθάνομαι «too old for this shit» φαντάζομαι ότι θα με βρίσουν οι μεγαλύτεροι και σοφότεροι.

Αλλά, μια που έτσι αισθάνομαι … «Damn, I’m too old for this shit!»

Έλα μου ντε;

Στη δουλειά, αυτό το διάστημα, μπορώ να πω (επιεικώς) ότι ΒΑΡΙΕΜΑΙ! Μιλάμε διαβάζω μπλογκ με τις ώρες. Τρελές δουλειές.

Βέβαια, στο σπίτι δεν βαριέμαι γιατί λίγο οι προσωπικές δουλειές (που μπορώ να κάνω μόνο στο σπίτι), λίγο το νοικοκυριό, λίγο η τρέλα με ταινίες, αθλητικά (ω, ναι!), κλπ, άντε να πω ότι βαριέμαι. Μάλλον το αντίθετο.

Πλάκα έχει. Θα ‘χω κάτι να κάνω μέχρι ν’ ανοίξει η δουλειά πάλι στο γραφείο, γιατί θ’ ανοίξει, δεν μπορεί. Και το καλό που της θέλω δηλαδή, γιατί αν πέσει ξηρασία, πως θα μας πληρώσουν μετά;

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για πρώτο – ουσιαστικά- ποστ. Μην με πούνε (ποιος θα το κάνει ακριβώς;) και πολυλογού!

Υ.Γ. Ερώτηση προς το κενό: Πως στο διάολο ανεβάζουν εικόνες που παιδεύομαι μία ώρα;

Κι αυτή η τρέλα θα περάσει (;)

Για να δούμε … αν θα περάσει ή όχι. Καλώς σας βρήκα!