Ήρθες πάλι τρελό καρναβάλι

Αναρωτιόμουν αυτές τις μέρες, λόγω επικαιρότητας κι ενός μασκέ πάρτυ που διοργανώνει ο «κουμπάρος» μου, γιατί δεν μου αρέσουν οι απόκριες ενώ πολλοί άνθρωποι τρελαίνονται.Θεωρούν ότι είναι ευκαιρία να μαλακιστείς, να ντυθείς τρελά, να διασκεδάσεις.

Έκανα διάφορες διαγνώσεις και θεωρίες. Δεν μ’ αρέσει να γίνομαι κάποιος άλλος, δεν μ’ αρέσει να γελοιοποιούμαι (είμαι χαζοσοβαρή ώρες ώρες), μ’ αρέσει πολύ ο εαυτός μου και δεν έχω ανάγκη γι’ άλλες περσόνες (λέμε τώρα), δεν είμαι ψωνάρα να θέλω να ντυθώ και να με κοιτάζουν όλοι (:P).

Φιλοσοφία του κώλου!

Φαντάζομαι ότι είναι γιατί ποτέ δεν έμαθα να γιορτάζω το καρναβάλι. Μια χρονιά που πήγα 3μερο Καθαράς Δευτέρας στην Πάτρα με συνομήλικη παρέα, πέρασα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ! Είχα βάλει ένα καρναβαλίστικο καπέλο Παρασκευή βράδυ και το ‘βγαλα την Δευτέρα το πρωί!

Μεγαλώνοντας όμως πάνω – κάτω μόνη μου, χωρίς συνομίληκα ξαδέλφια, με μεγαλύτερες αδελφές, γονείς να δουλεύουν και να τρέχουν σ’ εκατό μεριές και μαθημένοι αλλιώς και με πολλές έγνοιες … ε, με ποιον να χαζολογήσω, να ντυθώ, να πειραματιστώ σε διάφορες μεταμφιέσεις;

Ίσως τελικά να είναι αυτός ο λόγος. Γιατί εκτός από 1, 2 χρονιές, που ήμασταν όλα τα παιδιά μικρά (εγώ πολύ μικρή δηλαδή) και ασχολιόντουσαν και μαζί μου, ντύθηκα και είχαμε βγει κιόλας, μετά μεγάλωσαν όλοι και είχαν άλλα στο μυαλό τους.

Κι εγώ δεν είχα κανένα να μου μάθει ν’ απολαμβάνω τα μασκαρέματα.

Πρέπει όμως να βρω ένα τρόπο να το μάθω στο γιο μου! Γιατί είναι ωραία φάση και χαβαλέ γαμώτο!!!

Υ.Γ. Φέτος σκέφτομαι να του βάλω ένα ολόσωμο φορμάκι, animal print, με κουκούλα και ουρίτσα από πίσω! ΤΕΛΕΙΟ;

Υ.Γ. Σήμερα κλείνω τα 33!!!!! ΤΕΛΕΙΟ; (τι να σου πω, φανταστικό)

Mega stores, mega @@

Πραγματικά ώρες – ώρες αισθάνομαι ότι πρέπει να πάρω τα βουνά, να γίνω οικονομικός μετανάστης, να γίνω (ανοιχτά και χωρίς ντροπή) μισάνθρωπος, γιατί μ’ αυτά που αντιμετωπίζω, στις συναλλαγές μου με τους «επαγγελματίες» στην Ελλάδα, έχω αποκτήσει τέτοια φοβία, που ανάθεμα κι αν θα ξαναγοράσω τίποτα άλλο!

Μην ξανακούσω να μου λένε για κρίση, να κατηγορούνε το δημόσιο, ότι δεν λειτουργεί τίποτα, ότι δεν εξυπηρετείται ο κόσμος, κι άλλες τέτοιες μαλακίες, γιατί θα τα πάρω.

Εξηγούμαι, πηγαίνω χθες (μετά της οικογένειας κιόλας, όλοι μαζί, παρέα) στο MEGA Κωτσόβολος, στον περιφερειακό, πριν την Ευκαρπία. Αποστολή, ν’ αλλάξουμε μια καφετιέρα που μας έφεραν δώρο (σημαντική λεπτομέρεια, άρα ΔΕΝ ήμασταν εμείς υπεύθυνοι για το ΠΟΤΕ την πήραμε) και στη δεύτερη εβδομάδα … πάπαλα.

Εμείς έχουμε τα πάντα, κάρτα αλλαγής, συσκευασία, περιεχόμενα συσκευασίας, ΟΛΑ. Ο τεχνικός τους τη βλέπει και λέει «α, περάσανε 10 μέρες, δεν την αλλάζουμε, να πάτε στον τεχνικό της αντιπροσωπείας (σε ΑΛΛΗ περιοχή), να πάρετε χαρτί ότι όντως το δέχονται ότι είναι χαλασμένο (να βάλω και χαρτόσημο πάνω;), να το φέρετε (στο γραφείο 2 παρακαλώ) και ΜΕΤΑ θα σας την αλλάξουμε (μπορεί, ίσως, μάλλον)».

Φυσικά μας άκουσε όλο το Megastore (μη χέθω), καθώς εγώ άρχισα να φωνάζω μπροστά στους πελάτες «Δεν θέλουμε να την αλλάξουμε, ΧΑΛΑΣΕ και θέλουμε – αφού δίνεται εγγύηση για ΤΡΙΑ χρόνια – να μας δώσετε συσκευή που ΔΟΥΛΕΥΕΙ. Εάν δεν το κάνετε, να ΞΕΡΟΥΝΕ όλοι οι πελάτες σας ότι λέτε ΨΕΜΜΑΤΑ κι ότι ΔΕΝ ΔΙΝΕΤΕ εγγύηση».

Πως είπατε; Ναι, φυσικά και μας την αλλάξανε. ΑΛΛΑ (ΟΧΙ, δεν ξεμπερδεύεις ΠΟΤΕ τόσο εύκολα), επειδή δεν είχανε άλλη τέτοια συσκευή (είναι τόσο καλή βλέπεις, που ξεπούλησαν), την κάναμε παραγγελία. Είπανε ότι θα είναι εδώ σε 10 εργάσιμες, αρα υπολογίζω σε κάνα μήνα.

Γιατί κάθομαι ακόμα σ’ αυτή τη χώρα, όπου για να γίνει η δουλειά σου πρέπει να κάνεις κατευθείαν φασαρία;

Γιατί μένω σε μια χώρα όπου ο ιδιωτικός τομέας (και δεν θέλω γκουχ και μουχ) είναι χειρότερος κι από τον δημόσιο που όλοι κατηγορούνε;

Χ και στον ΚΩΤΣΟΒΟΛΟ και να δω ποιος θα μείνει αμουτζούρωτος τελικά!

Υ.Γ. Κι όλη αυτή η ταλαιπωρία για μια καφετιέρα που κοστίζει 60€!!!

30 keeps rocking!

To 30Rock still rocks!!!

Δες την 4η σεζόν και θα πεθάνεις απ’ το γέλιο, όπως και με τις προηγούμενες!!

Y.Γ. Άσε που ο Alec Baldwin το ξανατσίμπησε το βραβειάκι για την performance του (αχ, το αγγλικό μου) στη σειρά, Xρυσή Σφαίρα κέρδισε την περασμένη Κυριακή!

Y.Γ. 2 Όπως καταλαβαίνεις – από τη γκάμα των ενδιαφερόντων μου τις τελευταίες μέρες – έχω ξαναρχίσει τις μεταμεσονύχτιες προβολές στο (home) cinema κι έχω μια νύστα σε λέω!!

It works for me

Είδα τις προάλλες το Whatever Works, την τελευταία ταινία του Woody Allen και μπορώ να πω ότι αν και δεν πρόκειται για αριστούργημα (και ποιο είναι αριστούργημα τέλος πάντων;), είναι μια ΚΑΛΗ ταινία, με πολύ έξυπνους διαλόγους και ερμηνείες.

Πάλι το παθαίνω, όταν κάτι είναι απλώς ΚΑΛΟ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ, τότε δεν μπορείς να εξηγήσεις το γιατί. Απλώς είναι καλό, απ’ όλες τις απόψεις.

Να τη δεις.

Y.Γ. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ στην ταινία η Evan Rachel Wood και δεν της το’χα, ειδικά από τότε που την είδα σε guest στη σειρά True Blood, όπου δεν βλεπότανε!

My son

is one year old. TODAY!

Να σε χαιρόμαστε παλικάρι μου!!!!

Τauschring

H  πρώην καθηγήτρια Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ ζει χωρίς χρήματα τα τελευταία 13 χρόνια στη Γερμανία. Άρχισε ως πείραμα, αλλά τώρα δεν το αλλάζει με τίποτα. Και είναι πεπεισμένη ότι αυτό είναι το μέλλον της κοινωνίας μας.

Πριν από 22 χρόνια η Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ, καθηγήτρια γυμνασίου, μόλις έβγαινε από ένα επώδυνο διαζύγιο και αποφάσισε να μετακομίσει μαζί με τα δύο παιδιά της στο χωριό Λούνεμπουργκ, κοντά στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας. Εκεί, όπως παρατήρησε αμέσως, οι άστεγοι ήταν πάρα πολλοί και σε άθλια κατάσταση. Ενοχλήθηκε πολύ. «Δεν είναι σωστό αυτό, δεν μπορεί να συνεχιστεί», σκέφτηκε. Έπειτα από αρκετή σκέψη έφτιαξε το Τauschring, ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες με αντάλλαγμα υλικά αγαθά, μια ζώνη όπου δεν χρησιμοποιούνται χρήματα: ένα κούρεμα μπορεί να ανταλλαγεί με το σέρβις ενός αυτοκινήτου, μια παλιά τοστιέρα μπορεί να ανταλλαγεί με δύο χρησιμοποιημένες καμπαρντίνες. Το αποκάλεσε «Gib und Νimm» δηλαδή «Πάρε- Δώσε».
Η 67χρονη σήμερα Σβέρμερ πίστευε πάντα ότι οι άστεγοι δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να επανενταχθούν στην κοινωνία: αντίθετα θα πρέπει να δώσουν μόνοι τους αξία στον εαυτό τους με το να γίνουν χρήσιμοι, παρά τα χρέη, την ένδεια ή την ανεργία. «Πιστεύω ότι ακόμα και εάν δεν έχεις τίποτα, αξίζεις πολλά. Ο καθένας μας έχει μια θέση στον κόσμο».
Οι άστεγοι του Ντόρτμουντ όμως δεν ανταποκρίθηκαν αμέσως στο σχέδιό της και ελάχιστοι εμφανίστηκαν στο Τauschring. Κάποιοι μάλιστα της είπαν εξαγριωμένοι ότι μια γυναίκα μεσαίας τάξης με μόρφωση δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει τι περνούν. Αντίθετα, ήταν κυρίως οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που άρχισαν να εμφανίζονται όλο και συχνότερα στο Τauschring, με τα χέρια τους γεμάτα πράγματα που βρίσκονταν αχρησιμοποίητα επί χρόνια στα σπίτια τους ή έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους: συνταξιούχοι κομμώτριες προσφέρθηκαν να κουρέψουν άνεργους ηλεκτρολόγους οι οποίοι με τη σειρά τους θα έφτιαχναν τις κουζίνες των γυναικών. Συνταξιούχοι Βρετανοί δάσκαλοι παρέδιδαν μαθήματα αγγλικών σε νέους με αντάλλαγμα να βγάζουν βόλτα τους σκύλους τους. Ούτε ένα μάρκο δεν άλλαξε χέρια.

Η επιτυχία του πειράματος προκάλεσε στη Σβέρμερ ερωτήσεις για τον τρόπο ζωής της. «Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ζούσα με πολλά πράγματα που δεν χρειαζόμουν. Έτσι αποφάσισα ότι δεν θα αγόραζα τίποτα χωρίς να δώσω κάτι άλλο. Έτσι ξεκίνησα. Μετά άρχισα να αναρωτιέμαι τι χρειάζομαι πραγματικά, για παράδειγμα ρούχα, και ανακάλυψα ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα με όσα κρέμονταν μόνο σε 10 κρεμάστρες. Όλα τα άλλα τα χάρισα. Το να ξεφορτωθώ τόσα πράγματα ήταν μια πραγματική ανακούφιση».

Έπειτα από λίγο, ακόμα και η τεράστια συλλογή με τα βιβλία της άρχισε να την ενοχλεί και η Σβέρμερ τα έδωσε σε ένα κατάστημα με βιβλία από δεύτερο χέρι. Τα χάρισε όλα. «Ήθελα να μείνω μόνο με τα απολύτως απαραίτητα». «Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη»
Όσο πιο ασκητικά ζούσε η Σβέρμερ τόσο πιο χαρούμενη ήταν. Το 1995 ασχολούνταν πολύ με το Τauschring και συνειδητοποίησε ότι η δουλειά της δεν την ικανοποιούσε. «Πάντα ήμουν άρρωστη με γρίπη ή πονοκέφαλο και ποτέ δεν συνειδητοποιούσα τη σύνδεση μεταξύ των σωματικών συμπτωμάτων μου και του γεγονότος ότι ήμουν δυστυχισμένη στη δουλειά μου».

Έναν χρόνο αργότερα, το 1996, πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να ζει χωρίς χρήματα. Παράτησε το διαμέρισμα και τη δουλειά της και άρχισε να ζει νομαδικά με «έναν ακραίο τρόπο ζωής», όπως παραδέχεται. Γύριζε από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας χειρωνακτικές εργασίες. Σκόπευε να το κάνει μόνο για 12 μήνες. Όμως της άρεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να το σταματήσει. Δεκατρία χρόνια αργότερα, συνεχίζει να ζει βάσει των αρχών τού «Πάρε- δώσε». «Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη».

«Είχα όλα όσα χρειαζόμουν και ήξερα ότι δεν μπορούσα να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή. Δεν έπρεπε πια να κάνω όσα δεν μου άρεσαν, αισθανόμουν μεγάλη χαρά και σωματικά αισθανόμουν καλύτερα από ποτέ». Ζει ακόμα έτσι. Μένει κάθε εβδομάδα σε διαφορετικό σπίτι μελών του Τauschring, καθαρίζοντας ή κάνοντας άλλες δουλειές ως αντάλλαγμα. Έχει 200 ευρώ για κατάσταση έκτακτη ανάγκης και όλα τα άλλα χρήματα που πιάνει στα χέρια της τα χαρίζει. Δεν έχει υγειονομική περίθαλψη, αλλά πιστεύει στη δύναμη της αυτοθεραπείας.
Πιστεύει πραγματικά ότι το δικό της παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει το μέλλον σε μια κοινωνία όπου «όλοι αγοράζουμε για να γεμίσουμε το κενό μέσα μας. Και αυτό το κενό και τον φόβο της απώλειας τον εκμεταλλεύονται οι μεγάλες εταιρείες».

The Times, της Stephanie March (Ευχαριστώ Γιώτα 😀 )

Λες να γυρίσουμε στον μεταπρατισμό; Θα είχε ένα ενδιαφέρον.

Big Love

Όσο κι αν η ιδέα της πολυγαμίας μου γυρίζει τα σωθικά, καθώς τη θεωρώ ΑΚΡΑΙΑ φαλλοκρατική και καταπιεστική, η σειρά Big Love είναι πολύ καλή.

Αρχικά, ΔΕΝ προωθεί την πολυγαμία, έχει καταπληκτικά ηθογραφικά στοιχεία για την κουλτούρα τόσο των πολύγαμων, όσο και των άλλων «πειραγμένων» (γνώμη μου) θρησκόληπτων εκεί στο Salt Lake City, ρεαλιστικότατο σενάριο και πολύ καλές ερμηνείες.

Ουφ, έχω και 4 σεζόν να «ξεπετάξω». Σιγά – σιγά όμως, γιατί δεν τ’ αντέχω άλλο τα ξενύχτια!

Enjoy!

Για δες

Έψαχνα στα χαρτιά μου τις προάλλες και δες τι βρήκα;;! Μια μωρουδιακή φωτογραφία του Πρόβατου!!

Γλύκας δεν ήταν;

Υ.Γ.  Άντε, να ευθυμήσουμε λίγο.

Απορίας άξιο

Μέσα σε 2 ημέρες είδα – σε φωτογραφίες – το ίδιο φρικιαστικό γεγονός.

Ιράκ 2003, μια μητέρα θρηνεί τον 6χρονο γιο της, που σκοτώθηκε από ανταλλαγή πυρών, καθώς γύριζε με τον αδελφό του από το σχολείο. Είχανε πάει να εγγραφούνε.

Σμύρνη 1922, ένα 2χρονο (το πολύ) αγοράκι κείτεται νεκρό, μαζί με τους – έλληνόφωνους μάλλον – γονείς του, καθώς η θηριωδία των Τσετών (έτσι κλείνεται αυτό τώρα;) δεν σταματούσε ούτε μπροστά στα παιδιά.

Ειδικά από τότε που έκανα παιδί (αχ, μου το ‘λεγε η αδελφή μου και την κορόιδευα η ηλίθια), δεν αντέχω ούτε να το σκέφτομαι. Και στις δυο περιπτώσεις η πρώτη μου αντίδραση ήταν η ανάγκη να τρέξω, ν’ αγκαλιάσω και να χαϊδέψω το (κάθε) παιδί. Να κάνω κάτι, ΚΑΤΙ, για να ξαναζωντανέψει. Να βρω ένα παιδάκι που δεν είχε ποτέ χάδι και να του δώσω ένα τρυφερό χάδι. Να πάρω το δικό μου παιδί στην αγκαλιά μου και να το φιλήσω.

Να δώσω αγάπη και τρυφερότητα, εκεί που δεν υπήρξε.

Πως μπορούν να σκοτώσουν ένα παιδί;

Όσο θυμωμένος, όσο αποφασισμένος, όσο ταγμένος σ’ ένα σκοπό και να ‘σαι, ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ;

Παρεπιπτόντως

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ βρε παιδιά!!!