Διακοπές (1η δόση)

Ή, καλύτερα, άδεια πρώτη δόση. Αλλά τουλάχιστον για τις επόμενες – λίγες – μέρες, ΔΕΝ δουλεύομεν!!!!

Ααααααααααααααααχ! Ωραία που είναι να κάθεσαι!

Χαρτοκοπτική

Ταλέντο, όχι αστεία!! (Ζηλεύω!)

   

Επιτέλους, δρόσισε! J

Καύσωνας

Όχι πολιτικός, καιρικός. Δηλαδή και τα δύο. Από τη μία τα ομόλογα, οι μπάτσοι αλά Γκουαντάναμο, οι βαθμοί των παιδιών που έδωσαν πανελλήνιες, τα μύρια όσα χάλια μαύρα που απασχολούν την επικαιρότητα της Ψωροκώσταινας κι από την άλλη … οι 39^ο C!!!

Εγώ την μαύρη αλήθεια μου θα την πω, με τρομάζουν περισσότερο οι 39^ο! Τα άλλα πες – όσο χάλια κι αν είναι – τα έχουμε συνηθίσει ή μπορούμε (θεωρητικά, στο πλαίσιο της «κοινωνίας των πολιτών» όπου υποτίθεται ότι ζούμε) να τα αντιμετωπίσουμε.

Τη ζέστη πως την αντιμετωπίζεις;

Στο νοικιασμένο – πανέμορφο και τέλειο κατά τα άλλα – σπιτάκι μου δεν έχω βάλει κλιματισμό, γιατί ακριβώς είναι νοικιασμένο και, ίσως, θα το αφήσω σύντομα. Προσπαθώ να αντιμετωπίσω την τρομακτική – για μένα – κατάσταση μ’ ένα ρημάδι ανεμιστήρα, που τι να πρωτοδροσίσει; Αν δεν είσαι στο διάβα του σ’ έχει γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη ζέστη (κι από το ροχαλητό ενός «τύπου» δίπλα μου, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα) και σήμερα σέρνομαι στο γραφείο. Απόψε θα κοιμηθώ αγκαλιά με τον ανεμιστήρα.

Όταν δροσίσει λίγο (φτάσει αισίως τους 25^ο, κατά Οκτώβρη μεριά δηλαδή) λέω ν’ ασχοληθώ λίγο και με τα υπόλοιπα «καυτά» ζητήματα της επικαιρότητας.

Προς το παρόν, μπαίνω σε stand by και προσπαθώ να βγάλω ακόμα ένα καλοκαίρι!

Viva Italia

Αχ, αυτή τη χώρα τη λατρεύω. Και – όπως βλέπω και στις προβλέψεις καιρού – έχει περισσότερη δροσιά αυτή τη στιγμή (δεν την αντέχω τη ζέστη, το ανέφερα;;), οπότε την αγαπώ ακόμα περισσότερο.

Στην Ιταλία έχω πάει αρκετές φορές, με τελευταία φορά ένα αναπάντεχο επαγγελματικό ταξίδι πριν μερικούς μήνες.

Είναι μια χώρα απλώς πανέμορφη και οι ιταλοί είναι τόσο (μα ΤΟΣΟ) σικ που σε τρελαίνει το γεγονός ότι γεννήθηκες λίιιιιγα χιλιόμετρα παραπέρα και όχι εκεί!

Μου αρέσει πάρα πολύ το ότι έχουν καταφέρει να διατηρήσουν μεγάλο μέρος των αναγεννησιακών πόλεών τους, αν και – όπως μου ανέφερε ένας ιταλός – με μεγάλο οικονομικό κόστος, κάτι που έχει αρχίσει να τους ενοχλεί, καθώς πιστεύουν ότι αξίζει περισσότερο η επένδυση στο μέλλον.

Άποψή μου; Η διατήρηση των παλαιών πόλεων τους έχει αποφέρει ουκ ολίγα χρήματα από τον τουρισμό, οπότε δεν θα ‘πρεπε να το βλέπουν τόσο αρνητικά το συγκεκριμένο ζήτημα.

Ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα στην Ιταλία είναι – τι άλλο; – το φαγητό!

Μα ΠΟΣΟΥΣ τρόπους έχουν πια για να μαγειρεύουν αυτά τα υπέροχα μακαρόνια; 3 κιλά βάζω κάθε φορά που πάω. Α, δεν συμφέρει, πρέπει ν’ αρχίσω να πηγαίνω σε χώρες όπου δεν θα μ’ αρέσει το φαγητό!

Εντάξει, δεν είναι ΟΛΑ τα φαγητά τόσο ωραία σερβιρισμένα, αυτό το πεντανόστιμο γλυκό το σερβίρανε σ’ ένα πολύ καλό εστιατόριο (όχι, δεν πλήρωνα εγώ!).

Δεν έχω περισσότερα λόγια να την περιγράψω αυτή τη χώρα, τουλάχιστον όση έχω δει.

Ένα μικρό ζήτημα μόνο ακόμα. Μετά την πρώτη φορά που πήγα Ιταλία άρχισα να καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο ακριβός ο καφές στην Ελλάδα. Γιατί εμείς εδώ πίνουμε ένα καφέ 2 – 3 ώρες, ενώ εκεί (και σε πολλές άλλες χώρες) κάθονται 10 – 30 λεπτά, πίνουνε καφέ στα γρήγορα, άντε να κάνουν κι ένα τσιγάρο όπου επιτρέπεται, και φεύγουν! Οπότε, περισσότεροι πελάτες, περισσότερη κατανάλωση, χαμηλότερες τιμές (όπως καταλαβαίνουμε και με βασικές γνώσεις πολιτικής οικονομίας).

Τι σοφία είπα τώρα όμως, ε;!!

 Αχ, δεν ξέρω γιατί μ’ έπιασε και γράφω τόσο πολύ αυτές τις μέρες, ούτε γιατί γράφω τόσο πολύ για ταξίδια, ουρανούς, κλπ. Μάλλον κάπου θέλω να πάω ή κάτι θέλω ν’ αποφύγω. Ε; Λες; Μωρέ κι εσύ να μην λες, στο λέω εγώ, αυτό είναι! (το δεύτερο) 

Ciao

Πρόσβαση

Αυτή είναι η θέα από το μπαλκόνι μου (να ζήσουν οι 3^οι όροφοι!).

Τι καλά να μην υπήρχαν ΤΟΣΕΣ πολλές κεραίες ή – εναλλακτικά – τι καλά να ήξερα να δουλεύω το Photoshop!

 

Φεστιβάλ Κόμικ

                                         

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή όχι το Φεστιβάλ Κόμικ της Βαβέλ (πέφτει λίιιιιγο μακριά για μένα), αλλά μ’ άρεσε η αφίσα και είπα να την ανεβάσω. Επίσης, λατρεύω τα κόμικ!

14 – 17 Ιουνίου, όσοι προλάβετε!

Ταξίδι

Το φετινό καλοκαίρι δεν θα πάω διακοπές. Δηλαδή, θα πάρω άδεια (κανονικά), αλλά θα πάω σ’ ένα άλλο άστυ για να κρατάω παρέα σε μια ψυχή που δεν δικαιούται άδεια. Τρελές διακοπές, ε; Να το παίζεις νοικοκυρά σε μια άλλη πόλη και σ’ ένα άλλο σπίτι, αντί γι’ αυτό που μένεις.

Ουαου, θα ξεφύγω όμως, όχι αστεία.

Τέλος πάντων, αυτές είναι οι θυσίες που κάνεις, οι συμβιβασμοί, όταν αγαπάς τον άλλο κι έχεις πάρει την απόφαση να πορευτείς μαζί του στη ζωή. Πριν μερικούς μήνες όμως έκανα ένα ταξίδι (βασικά έκανα 2, 3, αλλά δεν είναι όλα του παρόντος) και ευτυχώς δηλαδή, γιατί δεν μπορώ να πω ότι μου ‘λειψαν τα ταξίδια και οι βόλτες.

Πιο πολύ το σπίτι μου έλειψε!

Η πόλη του Salzburg, που λέτε, είναι στα βόρεια της Αυστρίας, ακριβώς 5 – 10 λεπτάκια μετά τα γερμανικά σύνορα. Σύνορα που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί – πηγαίνοντας οδικώς, αφού προσγειώθηκα στο Μόναχο – το μόνο που κάνεις είναι να κόβεις στα 60 χλμ./ώρα και να συνεχίζεις το δρόμο σου κανονικά. Μεγαλώνοντας σε μια χώρα που μέχρι και μια δεκαετία, σχεδόν, πριν είχε κυρίως κλειστά σύνορα γύρω – γύρω, μου έκανε ΦΟΒΕΡΗ εντύπωση αυτό. Τελικά τα σύνορα είναι κάτι τόσο τεχνητό που το να καταργηθούν είναι το μόνο (θεωρητικά, το ξέρω) εύκολο.Μου άρεσε η Αυστρία, όπως μου είχε αρέσει και η Γερμανία. Άλλωστε μοιάζουν τόσο πολύ. Περισσότερο μου άρεσε η περιοχή που πήγα, καθώς και το υπέροχο χωριουδάκι που έμεινα για 3-4 μέρες και είναι παραλίμνιο, άρα – για την χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα Αυστρία – και τουριστικό.

Οι αυστριακοί είναι ευγενέστατοι, ήσυχοι και αρκετά φιλόξενοι. Το φαγητό πεντανόστιμο! Ιδιαίτερα μια σούπα με χυλό πατάτας και κάτι άλλα λαχανικά μέσα μ’ έκανε να γλύφω τα δάχτυλά μου!

 Φυσικά η ησυχία ήταν μάλλον υπερβολική, ειδικά για τους εκ Μεσογείου (δηλαδή και για μένα), αν και στο συγκεκριμένο χωριό άνετα πήγαινα να ζήσω κι ας μην έβλεπα άνθρωπο. Για να καταλάβεις, είδα ότι ζούσαν κι άλλοι εκεί (εκτός από μένα που πήγα επίσκεψη), όταν την Παρασκευή το βράδυ το σχολείο τους έκανε πάρτυ και κυκλοφορούσαν τα πιτσιρίκια (έφηβοι βασικά) στους δρόμους του χωριού. Το Σάββατο βράδυ δε πήγαμε σε 2-3 pub, οι οποίες είχαν μεν κόσμο, οι δρόμοι έξω δε ΑΔΕΙΟΙ. Μα τι στο διάολο; Διακτινηστήκανε εκεί; Ακόμα δεν το έχω εξακριβώσει! 

Την τελευταία μέρα την πέρασα στην υπέροχη πατρίδα του Mozart. Το Salzburg ντε!!

Τα σοκολατάκια με τη φάτσα του Mozart (και σε κουτί σε σχήμα βιολιού!!) τα πουλάνε παντού σε αεροδρόμια, αλλά εγώ (τέρας παρατηρητικότητας κατά τ’ άλλα) πρώτη φορά εκεί τα είδα. Πανέμορφη πόλη, ήσυχη (αχ, τη λατρεύω την ησυχία, πρέπει να μετακομίσω κατά ‘κει σύντομα) και γραφική.

  

Να πάτε, να πάτε! J 

Υ.Γ. Βλέπω τις φωτογραφίες να ξεφεύγω από την (αρκετή ακόμα) δουλειά μου, αλλά και – κυρίως – να δροσίζομαι, γιατί ανεβαίνει η θερμοκρασία και εγώ ψάχνω πάλι τιμές στα εισιτήρια για την Ισλανδία!

Γιούνης

Μου τη δίνει η ζέστη! Πάντα μου την έδινε και πάντα – πιστεύω – θα μου τη δίνει. Αυτές τις μέρες που έχει δροσίσει είμαι απλώς ευτυχισμένη! Μπορεί να μου συμβαίνουν χίλια δυο άλλα πράγματα στη ζωή μου που με κάνουν ψιλοχοντροχάλια, αλλά εκτιμώ πάντα την δροσιά, ειδικά τις σπάνιες μέρες του καλοκαιριού όταν τη βρίσκω.

Αν και τελευταία έχω αρχίσει και ευαισθητοποιούμαι πολύ στο θέμα της διατήρησης του περιβάλλοντος, παρόλα αυτά δεν αντέχω να μην ανοίξω το κλιματιστικό όταν έξω χτυπάει κόκκινο η θερμοκρασία και μέσα στο γραφείο (γιατί στο σπίτι ΔΕΝ έχω, γκρρρ!) βράζουμε.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, σκέψου τη δυστυχία μου που η συνάδελφος στο διπλανό γραφείο είναι η πιο ξυνή, κρυουλιάρα, σπαστικιά γυναίκα που θα γνωρίσεις ποτέ. Αν δεν δουλεύαμε μαζί δεν θα γυρνούσα να της ρίξω δεύτερη ματιά, τέτοιο αδιάφορο άτομο. Αλλά επειδή – δυστυχώς – το ‘φερε η μοίρα, πρέπει ν’ ανέχομαι τα «αχ, κρυώνω», δύο δευτερόλεπτα αφού έχουμε ανοίξει το κλιματιστικό!

Can u believe it?!

Ουφ, όπως και να ‘χει … ευτυχώς που αυτές τις μέρες έχει δροσούλα. Και υπομονή … κι αυτό (το καλοκαίρι) θα περάσει! 

Φοβερό όμως …

Αυτό το σαββατοκύριακο έχει επισκέψεις σε νοσοκομείο (τίποτα σοβαρό, ευτυχώς), πιθανότατα συνάντηση με σόγια (λόγω γάμου κι επιθυμίας του πατέρα να επιδείξει τον καινούριο γαμπρό), σιδέρωμα, λίγη δουλειά στο σπίτι και – ίσως, αν προλάβω – ξεκούραση.ΟΥΑΟΥ σαββατοκύριακο έτσι; 

Χε,χε…  

Ψιτ, ξέρεις και το άλλο όμως; Ε, ε, έρχεταιιιιιιιιι!