Κι όμως! Έκανα κάτι καινούριο αυτές τις μέρες!!!! Άρχισα να βλέπω το δεύτερο κύκλο μιας φανταστικής σειράς του HBO (μα τι παραγωγές κάνει;;!!!), η οποία έκανε θραύση στην Αμερική και γενικώς.
Τον πρώτο κύκλο τον είχα δει πριν κάτι μήνες και μ’ άρεσε. Ο δεύτερος είναι ακόμα καλύτερος κατά τη γνώμη μου.
Να τη δεις!
Λέγεται «Ρώμη» και είναι όπως θα ‘πρεπε να είναι μια «ιστορική» σειρά.
Αρκετά με τα του οικογενειακού και έγγαμου βίου. Αλλά με τι ν’ ασχοληθώ μήπως; Με τη δουλειά μου; (Μπρρρρρ)
Έχω εδώ και κάτι μέρες όλο θέλω να γράψω, να γράψω. Αλλά τι; Τα διαβάσματά μου αφορούν τον αστυνόμο Montalbano (τελειώνω τη σειρά!), η καθημερινότητα μου αφορά τη δουλειά μου (στο γραφείο και δεύτερη στο σπίτι) και κανένα καφέ. Δεν έχω κάνει τίποτα καινούριο. Και να ‘θελα (που συνήθως θέλω) δεν προλαβαίνω. Πολύ δουλειά από το καλοκαίρι και μετά στο γραφείο, πολύ δουλειά και στο σπίτι, διάθεση και κουράγιο δεν μένουν. Χθες έκανα κάτι ασυνήθιστο βέβαια, σιδέρωσα για 1,5 ώρα!!!
Ουαου!
Υ.Γ. Έχω γράψει 4 φορές τη λέξη δουλειά σε 8 σειρές. Για να καταλάβεις τι γίνεται δηλαδή!
Το σαβ/ριακο βγήκαμε με τα πεθερικά.
Μια σημείωση εδώ. Δεν έχω τίποτα μαζί τους, εννοώ εναντίον τους. Ούτε τρελή αντιπάθεια, ούτε τρελή συμπάθεια. Μου είναι, βασικά, αδιάφοροι. Είναι ευγενικοί και δεν πολυμπλέκονται (εκτός όταν έχουν μοναξιές και θέλουν να δουν το γιόκα τους, κατανοητό %^*@&*@^%), οπότε αυτό μου φτάνει.
Τέλος πάντων, βγήκαμε για φαγητό και καφέ. Έρχονται τα Χριστούγεννα, έρχεται κι ο άλλος τους γιος και λέγανε τι θα κάνουνε, αυτό, εκείνο, τα Φώτα το άλλο. Συνειδητοποίησα ότι – αναγκαστικά – συμπεριλαμβανόμουν κι εγώ σε όλα αυτά. Και τότε ήρθε …. Μ’ έπιασε κατάθλιψη!
Δεν μου πάνε τα οικογενειακά. Ειδικά τα οικογενειακά που δεν είναι δικά μου. Βλέπεις, δεν είμαι απ’ αυτούς που παντρεύτηκαν μικροί ή είναι μακριά από τη δική τους οικογένεια, για να συνηθίσει με την οικογένεια του συζύγου. Η οικογένειά μου είναι σχετικά κοντά, ήμουν χρόνια single και είμαι αρκετά δεμένη μαζί τους και … βαριέμαι να περνάω τις γιορτές ακόμα και με τη ΔΙΚΗ μου οικογένεια. Πόσο μάλλον την οικογένεια του συζύγου.
Μανούλα μου, τι θα κάνω; Πως θα το αποφύγω; Ευτυχώς θα περάσω μεγάλο μέρος των γιορτών στην Αθήνα. Αλλά το υπόλοιπο; Και θέλω να δω και τους δικούς μου γονείς. Κι αυτοί ήθελαν να κανονίσουμε κάτι ΟΛΟΙ μαζί (δικοί μου και δικοί του γονείς). Διπλή βαρεμάρα δηλαδή!
Κι ο άλλος – η σιγανοπαπαδιά – να μην λέει τίποτα! Κατάλαβες;
Μωρέ θα τον κανονίσω εγώ! 12μερο στην Αθήνα, αυτός θα δουλεύει ενδιάμεσα (χαχαχα, χαιρέκακο γέλιο, ναι) κι εγώ να τριγυρνάω με τον κολλητό και με άλλους φίλους!
Ε, όχι, δεν θα μεταλλαχθώ επειδή παντρεύτηκα! Μπρρρρρρρρρρ!
Υ.Γ. Είμαι μέσα στην υπερβολή, το ξέρω. Αλλά, μπορείς να φανταστείς τη βαρεμάρα; Ε; Μπορείς;
Καλώς ορίσατε στον κόσμο του Andrea Camilleri.
Καθίστε να πιείτε ένα ποτήρι φίνο Σικελιανό κρασί και να φάτε ένα πιάτο ολόφρεσκα μπαρμπούνια στην ταβέρνα του Σαν Καλότζερο, παρέα με τον Αστυνόμο Salvatore Montalbano.
Είχα πρωτοδιαβάσει Camilleri πριν χρόνια, σε κάτι ένθετα της εφημερίδας «Το Βήμα», που προορίζονταν για ανάγνωση στις καλοκαιρινές διακοπές. Πριν λίγο καιρό, με αφορμή τη βιβλιοθήκη ενός φίλου, ξαναθυμήθηκα τον αστυνόμο Montalbano και άρχισα να ψάχνω τα βιβλία στα οποία πρωταγωνιστεί.
Διάβασα το «30 μέρες με τον επιθεωρητή Montalbano» και «Το σχήμα του νερού». Με περιμένουν άλλα τρία στο σπίτι και μερικά ακόμα στα βιβλιοπωλεία.
Όταν μ’ αρέσει κάτι δεν ησυχάζω αν δεν το εξαντλήσω. Μετά, φυσικά, πρέπει να βρω κάτι καινούριο που θα μου αρέσει, κάτι με το οποίο θα παθιαστώ.
Το βρίσκω. Πάντα.
Προτείνω να γνωρίσεις τον Camilleri και τον ήρωα του. Ειδικά αν σ’ αρέσουν τα αστυνομικά μυθιστορήματα, θα τους λατρέψεις. Μπορεί να τους λατρέψεις ακόμα κι αν δεν σ’ αρέσουν.
Φοβάμαι ότι δεν θα πάνε όλα καλά σήμερα.
Φοβάμαι ότι το παραέπαιξα άνετη στη δουλειά και σύντομα θα με διώξουνε, ή ότι δεν θα μου δώσουνε αύξηση ποτέ ξανά, για να φύγω μόνη μου.
Φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρουμε να βρεθούμε σ’ ένα μέρος με τον αγάπιο, τουλάχιστον όχι σύντομα, τουλάχιστον όχι χωρίς να κακιώσουμε με συγγενείς, φίλους, κλπ.
Φοβάμαι ότι δεν θα βρω δουλειά στην Αθήνα ή ότι θα βρω και θα ‘ναι χάλια και θα θέλω να φύγω και θα παιδεύομαι πάλι.
Φοβάμαι ότι δεν θα «εξασφαλιστώ» ποτέ, όπως θέλω, επαγγελματικά και θα παιδεύομαι, όπως παιδεύτηκα τόσα χρόνια.
Φοβάμαι ότι χάνω το κουράγιο μου.
Φοβάμαι ότι δεν θα βρω ποτέ τι μ’ αρέσει να κάνω, τι θέλω να κάνω, τι θέλω, τι θέλω, τι θέλω.
Φοβάμαι. Σήμερα. Πολύ.
Κι αυτό θα περάσει 
