Ταξιδάκι

Εντάξει, κάναμε έναν απλό γάμο, αλλά είπαμε να κάνουμε κι ένα μικρό ταξίδι, έτσι, να ‘χουμε κάτι να θυμόμαστε.

Που να πας; Που να πας; Πάμε Καστοριά; Έχουμε πάει, τη φάγαμε με το κουτάλι. Πάμε Άγγιστρο για χαμάμ; Έχουμε πάει, πας και αυθημερόν εκεί. Πάμε Βουκουρέστι; Λίγο μακριά, αναγκαστικά με αεροπλάνο, πολλά τα έξοδα. Ρε συ baby, δεν πάμε Σόφια;

Είναι κοντά, είναι φτηνή (ακόμα), έχουν πάει φίλοι και ειδικά μία που την ξέρει σαν την παλάμη της. Πληροφορίες πολλές.

Και πήγαμε.

Και ήταν ΥΠΕΡΟΧΑ. Πίστεψέ με, ΔΕΝ το περίμενα ούτε εγώ. Όσοι μένετε βόρεια Ελλάδα και δεν έχετε πάει ακόμα, χάνετε. Να πάτε το συντομότερο. Πριν αλλάξουνε και μπούνε στο ευρώ και γίνει πανάκριβη.

Λοιπόν, η Σόφια είναι πανέμορφη, είναι καταπράσινη και – για εμάς – σχετικά φτηνή. Έχει πολύ όμορφα κτίρια, ωραία μουσεία και γκαλερί, πανέμορφα καφέ, εστιατόρια και πιάνο – μπαρ, μεγάλα πάρκα, φαρδιά και καθαρά πεζοδρόμια και χαρούμενους ανθρώπους.

 Καλά να περάσετε! Εμείς περάσαμε καταπληκτικά.

Γάμος

Περίεργη αίσθηση. Μόνο έτσι – περιορισμένα – μπορώ να την περιγράψω. Δεν έκανα τον «μεγάλο» γάμο (τον θρησκευτικό δηλαδή), αλλά απλώς πήγαμε στο Δημαρχείο, είπαμε «I do», υπογράψαμε και φύγαμε. Έλειπε και ο ληξίαρχος (ΑΚΟΜΑ λείπει) και ούτε χαρτί δεν πήραμε!

Τις πρώτες μέρες μ’ έπιασε ένα κάτι. Μήπως βιάστηκα, μήπως να περίμενα λίγο ακόμα, μήπως είναι πολύ τελεσίδικο αυτό το «παντρεύτηκα», μήπως περνάω και μόνη μου καλά;

Αλλά, επειδή είμαι λίιιιιιιιιιγο μελοδραματικό άτομο (και τώρα το ξέρω), ξέρω ότι έχω την τάση ν’ αντιδρώ υπερβολικά στα πάντα. Πλέον, κάνω υπομονή, αφήνω να περάσει λίγος καιρός ώστε να δω πραγματικά πως νιώθω για κάτι και μετά αντιδρώ, αν τελικά θέλω ν’ αντιδράσω.

Τελικά, όλα μια ιδέα είναι. Είμαστε μαζί, είπαμε να ‘μαστε μαζί για πολύ καιρό. Κι όσο μας πάει.

Τελικά … παντρεύτηκα. Ποιος το περίμενε; Ούτε καν εγώ.